İtiraf etmem gerekirse Duru ile ilgili gözümü en çok korkutan şey tuvalet eğitimi idi. 18. ayımız ile birlikte ne zaman kakası gelse saklanan, "kakam geldi" diye söyleyen afacanımın hazır olduğunu hissediyordum. Hatta bundan cesaret alarak tuvalet eğitimi vermeye de kalktım. Fakat Duru tuvaletini yaparken tepeden tırnağa soyunmak istedi. Buna gerek olmadığını anlatmaya çalışınca anlamadı. Ben de zaten yaş olarak erken olduğundan biraz daha olgunlaşmasını bekledim. Bu arada klozete oturmak istediği zamanlarda da reddetmedim. Ne zaman tuvalete gitsem "annecim ben tuvalete gidiyorum, istersen sen de yanımda olup beni izleyebilirsin" dedim. Ona tuvalet rutinini hep anlattım. "Şimdi sifonu çektim, şimdi ellerimi yıkıyorum" gibi. Böylece pratiğe dökülmese de alışkanlıklar yerleşti.
 |
| 1 yıl önce çekilen bir fotoğraf. Çıplak oturmak istiyordu :) |
Derken yazın gelişi ile birlikte "hadi" dedik. Bu defa o da hazır biz de hazırız. Bu arada küçük hanım 27 aylık oldu :) Başlarda lazımlık almak istemedim. Çünkü tek bir lazımlık ile işi yürütememekten korktum. Klozete alışsın, böylece gittiğimiz her yerde rahat ederiz diye düşündüm. Bu sebeple sadece tuvalet üzerine monte edilen aparatlardan aldım. Hatta bir tane de anneannemizin evine aldık. Fakat Duru bu defa da ona oturmaktan hoşlanmadı. Ayağının altında tabure de koysam, her an yanında da olsam bir türlü güvende hissetmedi. Yarım dakika oturduktan sonra kalktı ve bez bağlamamı istedi. Hiç zorlamadım. Ne isterse hoşgörü ile kabul ettim. Ama aslında gözüm de korkmuş oldu. "Sanırım henüz hazır değil" diyerek olayı yaz sonunda kadar erteledim.
Ta ki; bir gün okuldan gelen notu görene kadar. Öğretmenimiz notunda "Duru için tuvalet eğitimine başlamış bulunuyorum, desteklerinizi beklerim" yazmış. Şaşkınlık ve sevinçle öğretmenimiz ile görüştüm. Duru'nun gayet hazır olduğunu, okulda sorunsuz bir şekilde tuvaletini klozete yaptığını anlattı. Ben de o dakika Duru'ya ona uygun bir lazımlık alıp, yola öyle devam etmeye karar verdim ve hemen aynı gün Fisher Price Ayarlanabilir Tuvalet diye geçen lazımlığı aldım.
Duru lazımlığını görür görmez çok sevdi ve hemen çişini yaptı. Şimdi asla bez bağlamak istemiyor. Çişi geldiği zaman hemen "ben çişimi yapıcam" diye koşarak banyoya gidiyor. Henüz bir hafta olmasına rağmen kaza sayımız oldukça az.
Bu süreçte bol bol pratik yapabilsin diye sıvı veriyorum. Böylece sık sık tuvalete gidiyor ve öğrendiklerini pekiştirme fırsatı buluyor. Bazen merak edip "anne kakama bakıcam" diyor. İzin veriyorum. Meraklarını gidermesine müsade ediyorum. Hatta çoğu zaman lazımlığını klozete kendisi boşaltıp sifonu çekiyor. Şimdilik geceleri uykudan önce mutlaka süt içmek istediğinden iyice uykuya daldıktan sonra bezini bağlıyorum. Ama hissediyorum yakında bu eşiği de aşacağız.
Özetle bizim hikayemizde tuvalet eğitimi çok şükür kolay atlatılan bir basamak oldu. Bazen çocuğumuza güvenmek, onun verdiği işaretleri okuyabilmek zor oluyor. Belki de annelik duygularımızla içten içe onun bebekliğinin bitişini kabullenmek istemiyoruz. Ya da aslında hazır olmayan bizler oluyoruz. Eğer sevgili öğretmenimiz beni cesaretlendirmeseydi ben bir süre daha tuvalet eğitimi mevzusunu erteleyecektim. Ama şimdi sayesinde ihtiyaçlarını kendi kendine giderebilen bir özgür kızım var.
Gece olayını da çözersek bitmiştir bu iş :)
